Gothic 1&2

[Coeniasty]

Aż się łezka w oku kręci xD Kiedyś to były "dyskusje"... Pamiętam, jak Gambit zabronił mi się wypowiadać w tym temacie! xD

[Dejavu]

Może jak nowy Gothic wyjdzie, to trochę życia tu wróci. Ale Arcania pojawi się dopiero za rok 

[Grish]

A Risen?

[Nehan]

ssie tak samo jak gothiki.

[Dejavu]

W Risen grałem, jest ok, tylko trochę krótkie. Główny wątek można szybko przejść, a zadania poboczne znajdziemy chyba tylko w pierwszym rozdziale. Mógłbym porównać Risen do dobrego opowiadania, ale do powieści mu trochę brakuje. Rozrywka na jeden weekend.

[Grish]

ssie tak samo jak gothiki.

Rozwiń proszę...

A co do weekendowej długości rozgrywki to jak się spiąć i nie spać, nie jeść, nie pić to każdą grę obecnie tak przejdziemy.

[Nehan]

beznadziejny, bezosobowy główny bohater, beznadziejna walka, trzy (?) nudne przeciwstawne frakcje, z których jedną musimy wybrać - gotiki są identyczne (w domysle: identycznie słabe).

[Dejavu]

"beznadziejny, bezosobowy główny bohater" - taki jest na początku gry, a potem to już zależy od gracza. Mnie się to podoba.

"beznadziejna walka" - istotnie, mogliby coś z tym zrobić. W Risienie już się udało, może w Arcanii też będzie lepszy system walki. Zresztą, jak w G3 zainstalujesz patcha 1.7 to walka wygląda zupełnie inaczej. A do G1 i G2 chyba nie można mieć pretensji, bo to stare gry i w tamtym czasie nie było niczego lepszego.

"Trzy (?) nudne przeciwstawne frakcje, z których jedną musimy wybrać" - Trzy były w pierwszym Gothicu. Najlepszym, jeśli idzie o fabułę i klimat. Żeby frakcje były ciekawsze, trzeba by zbudować dużo bardziej złożony świat, żeby te frakcje mogły dobrze funkcjonować. W G3 mięli taką możliwość, ale jej nie wykorzystali niestety.

[Niuniek]

A mi właśnie walka najbardziej się podobała w G1. Bo trza było wyczuć kiedy zaatakować i można było blokować ataki potworów, co wymagało niezłego wczucia i wyćwiczenia.
A mimo dość słabej grafiki w G1 uważam, że była najlepsza klimatycznie, bo tak naprawdę od początku do końca czułeś, że jakiś silniejszy (na starcie nawet dość słaby) npc i tak może spokojnie skopać ci dupę. Był to jeden z rpgów, gdzie nie czułem tej imbafullwyp***bistości jaką zwykle odznaczają się główni bohaterowie rpgów. 

[Grish]

Jedyne z czym się zgadzam to walka. Reszta to wg. szukanie minusów na siłę.
Co jest bezosobowego w bohaterze? Że nie mówią do niego po imieniu? Czy że nie można sobie wybrać koloru brody?
Co od przyłączania się do frakcji to wg. mnie akurat naturalne, jeśli się trafia do takiej odciętej od świata kopalni. Ciężko by było takiemu samotnemu wilkowi.

[Nehan]

ogolnie rzecz biorac zazwyczaj w erpegach wystepują dwa sposoby tworzenia glownego bohatera:
awatar gracza, czysta tablica, którą tworzymy jak chcemy i robimy z nią co chcemy. nie posiada żadnej historii, sami ją tworzymy - jest to po prostu wcielenie gracza. tak jest w tesach, arcanum, newerwinterze1, might&magic, wizardry
ogniwo historii - bohater nie jest nikim przypadkowym, anonimowym, ma przydzieloną z góry historię i to często wokół niej toczy się fabuła gry. tu przede wszystkim torment, anachronox, deus ex.
Jest też mix obu stylów - możemy stworzyć bohatera według własnych wyobrażeń, ale mimo to posiada on, często ważną dla fabuły, historię czy (rzadziej) osobowość. Patrz NWN2 (i szczególnie Maska), DA:O. Teoretycznie łączy to najlepsze elementy obu sposobów.

w gotikach jest jeszcze inaczej - tutaj bohater nie ma ani historii i osobowości, ani nie możemy go przerobić na własną modłę. Jesteśmy skazani na nudnego pacana z paskudnym ryjem.