Wyobraźcie sobie, że jesteście wojami, walczycie pod wodzą waszego generała i rozmyślacie o dniu w którym wrócicie do domu, do swoich żon, dzieci i innych krewnych. I tak sobie walczycie, walczycie, odpierając wiele ataków, czasem obrywając po pancerzu, czasem po magicznej ochronie. Coraz bliżej jest do końca wojny, słonko świeci, a wy akurat klepiecie jakieś kutafońce. Nagle sobie pan wódz pomyślał "w sumie lepiej by było gdyby te nasze nooby z lewej flanki sobie poumierały", a wy wszyscy odrazu wiecie o tym i postanawiacie sobie umrzeć (pomyślcie teraz o swoich pięknych żonach i dzieciach czekających w domu)? Ja bym olał kierownika...
