Przerwane czytanie

[czterej_przyjaciele]

Achaja to koszmar. Jednak bardziej martwi mnie to, że kupiłem trzeci tom i już go przeczytałem. Już pierwsza część była niesmaczna. Trzecia skłania mnie do wniosku, że autor ma problemy ze zrozumieniem kobiet. Równoczesnie czytałem Eragona, bez rewelacji ale w zestawieniu z Achają - o niebo lepszy.

[wastelander]

Rzadko się zdarza żebym przez jakąś książkę lub serię nie przebrnął jeśli już raz zacząłem (chyba jestem troche zbyt uparty:D ).
Ale są dwie pozycje których nie strawiłem (i wątpie bym jeszcze kiedykolwiek podjął rękawice)
Witolda Gombrowicza - Ferdydurke (chore i połamane, dotrwałem do 60 strony i poległem)
Doroty Masłowskiej - Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną (psychiczna breja, nie do strawienia, poddałem się po 50 stronie)

[Gorbash Amu]

Tak....jeśli chodzi o książki nie związane z fantasy  ja raczej często nie wytrzymuje do końca , ale przez większość przebrnąłem

IIIcz. Dziadów ( narodowego wieszcza ) no nieszło przeczytać i co kolwiek zrozumieć (przynajmniej ja)

[Adagio004]

Ja zazwyczaj nie wytrzymuję do końca większości lektur  , ale jeśli chodzi o fantastykę to co najwyżej przerywałem czytanie jednej na rzecz drugiej książki, ale później do niej wracałem.  

[Jimmy]

Nie zmogłem jednak Zapomnij o Ziemi Mac Appa - ta space opera bardzo się zestarzała i niestety styl pisania w którym nacisk kładzie się na dokładne opisywanie (tym bardziej irytujące, że przecież wyssane z palca) statków, ich manewrów w czasie walki, przyprawianie to wydumanymi teoriami naukowymi na które dzisijszy człowiek reaguje uśmieszkiem... Przez to właśnie książka nie wciąga i tak naprawdę podczas czytania nie interesują nas ani intrygi wielkich supermocarstw obych ras (które, każda jak jedna, myślą jak człowiek) rozciągających się na miliony lat świetlnych (buahahaha), ani "rozpaczliwa" i chyba w założeniu mająca trzymać w napięciu, walka ostatnich Ziemian o przetrwanie.
Bardzo się zestarzała i, jak niewiele, rozczarowała mnie ta "klasyka"

[mr.maras]

Ja to czytałem gdy ukazało się w "Fantastyce" i już wtedy lekko trąciło myszką ale było fajną space operą (późniejsze space opery Kolina Cappa drukowane w F były imho o niebo lepsze). I miała swój specyficzny klimacik. Pamiętam też wersję komiksową (polską!) drukowaną w Świecie Młodych. I mam do niej sentyment.

[Jimmy]

Heh, ja też czytałem właśnie tą "składaną" ksiażeczkę z "Fantastyki"
Rzeczywiście, czytałem również obie części Chaosu Kappa, co prawda praktycznie w ogóle nie pamiętam o czym to je, to jednak mam jakieś lepsze wspomnienia i wrażenia - lepiej mi się te space-opery zapisały w pamięci od tworu MacAppa...

[mr.maras]

Hmm. Ale ja czytałem ją rok-dwa po ukazaniu się w F. Małolat straszny byłem. Ty miałeś wtedy z dwa lata. .

[Ankalagon]

Dla mnie większość szkolnych lektur jest nie do przeczytania. Zaczynam je i po przeczytaniu kilku stron odkładam z powrotem na półkę. Wymienię choćby "Krzyżaków", "Chłopów" i "Cierpienia młodego Wertera".

Jednak najgorsze są lektury w szkole podstawowej. Od dziesięcioleci męczy się dzieci książką "O krasnoludkach i Sierotce Marysi". Po czymś takim nie dziwię się, że większość ma później niechęć do czytania.

[Kozoroh]

A ja nie dałem rady twórczości pani Mercedes Lackey, a konkretnie książce "Lot strzały" drugiemu po "Strzałach królowej" tomowi cyklu. Nie wiem też jakim cudem zabrałem się w ogóle za drugi tom. Chyba pierwszy wydał mi się wówczas nienajgorszy, a może byłem wtedy chory...

[Radan]

A tak odgrzeję.

"Lalka"- Przeczytałem 80 stron. Nie żeby było kiepskie, albo nudne. Nawet dobrze się czytało. Ino czasu brakło.
"Chłopi"- Ała ...
"Lód"- Za głupi na tą książkę chyba jeszcze jestem. Ale właśnie do niej wracam.
"Zbrodnia i Kara"- Do tego wrócę jeszcze przed maturą ( ), ale niechętnie. Nie moje klimaty.
Ogólnie, to o ile książki (i łatwe i trudne) jestem w stanie przeczytać szybko i z przyjemnością, to lektur szkolnych bardzo często zmęczyć nie mogę. Nienawidzę takiego czytania "żeby zdążyć przed terminem".

[biolog]

Czasem te nieprzeczytane w końcu pozwalają się przeczytać, a nawet stają się tymi ulubionymi, jak na przykład Trzech panów w łódce nie licząc psa Jerome Jerome'a. Podchodziłem jak pies do jeża. Aż zaiskrzyło. Albo Władca Pierścieni, to meganudziarstwo udało mi się przebyć po wielu daremnych próbach, ale jednak.

[Nakago]

"Eragon" Paoliniego - w okolicach pierwszego rozdziału. Aż wstyd się przyznać, że w ogóle zaczynałam... .

I, niestety, "Ogniem i mieczem" Sienkiewicza. Tak jak przez "Potop" i "Pana Wołodyjowskiego" przeleciałam huraganem, tak pierwszy tom okazał się dla mnie niestrawny. Podchodziłam do niego kilka razy i - dotychczas - nie przebrnęłam przez pierwszy tom (mam w dwóch AFAIR). Zamierzam wrócić do tej powieści, ale nie wiem, czy mi się kiedyś uda zebrać do kupy.

Z pewnością mam i inne niedokończone powieści na koncie, jednak chwilowo pamięć mi zaszwankowała i w kółko wyrzuca dwie powyższe. Później najwyżej coś dodam.

[Hollow]

Jedyne książki jakie przerwałem to lektury. Wszystkie inne bez względu czy dobre czy złe udało mi się doprowadzić do końca.

[Nakago]

Taaak... Przejrzałam temat i pamięć mi wróciła. Zapewne wciąż nie cała, ale już coś więcej.

"Chłopi" Reymonta, "Nad Niemnem" Orzeszkowej - to bez wątpienia. I nie pamiętam, czy przeczytałam całe "Noce i dnie" Dąbrowskiej. To chyba były najgorsze lektury dla mnie, nie do porównania nawet z "Panem Tadeuszem" Mickiewicza, którego nie znoszę, ale przeczytałam w całości, nie wspominając o "Quo Vadis" Sienkiewicza, "Syzyfowych pracach" Żeromskiego czy "Lalce" Prusa, które należały do moich ulubionych lektur.

Z nie-lektur i jednocześnie fantastyki...
Widzę, że sporo osób "wymierało" na tej czy innej części "Diuny" Herberta - ja poległam na "Bogu Imperatorze Diuny" (jeszcze w starym przekładzie, żeby nie było). Może powinnam zacząć od początku, zamiast w kółko sięgać po tę część, dawno już zapomniawszy, co było wcześniej (pomijając samą "Diunę", którą pamiętam całkiem nieźle również dzięki filmowi Lincha).
Podobnież z "Silmarillionem" Tolkiena - który raz się za niego nie zabrałam, skończyć nie mogłam. Z całej książki (nie nazwę jej "powieścią", choćby mnie kroili) pamiętam tylko: "Na początku był Eru, jedyny." Majarzy i ci drudzy już mi się kiełbaszą. Coś tam o pieśni chyba było... Nic, Tolkienowi z pewnością szansę kiedyś jeszcze dam. W sensie "Silmarillionu", znaczy się, bo "Władcę Pierścieni" i "Hobbita" (dokładnie w tej kolejności, niestety) mam zaliczonych lata temu.
"Smok w Lionesse" Dicksona (acz nie pamiętam, czy czytałam wcześniejsze, w każdym razie te po "Smoku na wojnie") i tegoż autora "Inny"... albo "Młody Bleys", nie pamiętam dokładnie. "Smok..." z tomu na tom robił się coraz nudniejszy, a drugi pięcioksiąg "Childe" po prostu mi nie podchodzi. Do czterech tomów pierwszego (poza "Nekromantą", który do mnie nie trafił, w sensie przekonania mnie do siebie, ale i tak go przeczytałam) wracam raczej często, bo sami główni bohaterowie wsysają mnie jak gąbka, ale pierwsza z powieści z drugiego pokonała mnie w trzecim czy czwartym rozdziale (o, jakie fajne liczebniki wyszły ).