Robin Hobb – „Przeznaczenie Błazna” cz.1. Pierwsza z dwóch odsłon ostatniego tomu trylogii o Złotoskórym rozpoczyna się opisem przygotowań do podróży na Wyspy Zewnętrzne. Jej celem jest wyspa Aslevjal, na której można ponoć znaleźć smoka Lodognia. Smoka, któremu książę Sumienny musi odciąć głowę aby wypełnić tym samym zadanie zlecone przez jego narzeczoną, narczeskę Ellianię. Jest to konieczne do przypieczętowania ich małżeństwa i zjednoczenia nim w sojuszu Królestwa Sześciu Księstw i Wysp Zewnętrznych.
Oczywiście cała wyprawa nie mogłaby się obejść bez wielu niespodzianek. I tak jest w istocie. Początek daje im Młotek i jego niechęć do morskich podróży. Im zaś dalej od przyjaznych okolic Koziej Twierdzy tym bardziej tajemniczo i zaskakująco.
Wyspy Zewnętrzne okazują się być miejscem z bardzo inną kultura i tradycją. Powoduje to częstą konsternację delegacji Królestwa, której najważniejsi przedstawiciele: książę Sumienny, doradca Cierń Spadająca Gwiazda czy będący oficjalnie gwardzistą drużyny księcia Tom Borsuczowłosy czyli tak nam dobrze znany Bastard Rycerski Przezorny, częstokroć zastanawiają się nad odpowiednimi rozwiązaniami nie mogąc przeniknąć intencji gospodarzy. Co ciekawe, wyznaczone przez narczeskę zadanie piętrzy coraz to nowe kłopoty z powodu rozmaitego postrzegania go przez inne klany Zawyspiarzy. Wypełnienie zadania może bowiem, wbrew założeniom, przynieść wojnę i zniszczenie...
„Ludzkość nie obawia się żadnych rywali. Zapomnieliście, jak to było dzielić świat z istotami równie arogancko wywyższającymi się, jak wy. Chcecie urządzić świat wedle własnego widzimisię. Kreślicie więc mapy i rysujecie na nich linie, roszcząc sobie prawo do własności ziemi, bo potraficie ją narysować. Rośliny, które na niej rosną i zwierzęta, które ją przemierzają, oznaczacie jako swoje, zagarniając dla siebie nie tylko to, co żyje dziś, ale i to, co może wyrosnąć jutro. A potem, zarozumiali i owładnięci agresją, rozpętujecie wojny i zabijacie się nawzajem z powodu linii, które wyobraziliście sobie na powierzchni świata.”. Te słowa, odnoszące się do fantastycznych smoków, są równie prawdziwe w naszej rzeczywistości. Dobrze, że powieść fantastyczna skłania do refleksji nad światem, w którym żyjemy na co dzień.
Dzięki pierwszej części „Przeznaczenia Błazna” poznajemy zawyspiarską kulturę, tradycję, gesty i obrzędy, których znaczenie niejeden raz okazuje się być niezmiernie zagadkowe. W tej części Hobb powraca do motywu podróży, który jest jakby pretekstem do ukazania rozmaitych aspektów rozwijającej się fabuły. Skutkuje to rozmaitymi niespodziankami i naprawdę przykuwa do lektury. Całą książkę zyskujemy odpowiedzi na pewne pytania, ale zarazem coraz więcej mamy niejasności. Czym bowiem jest motywowana prośba narczeski? Jakie powiązania mają między sobą klany Dzika i Narwala? Na co pozwoli a czemu będzie się starał zapobiec zawyspiarski hetgurd czyli zgromadzenie klanów? I w ogóle o co tak naprawdę chodzi zawyspiarzom?
Do tego należy dodać rozwinięte wątki dotyczące kręgu Rozumiejących Sumiennego, zatrzymanego podstępem w Koziej Twierdzy Błazna czy też legend na temat Lodognia lub Czarnego Człeka. Bardzo ciekawe są także relacje Bastarda z Sieciarzem, którego rola ulega zwiększeniu, oraz fakt powolnego poznawania przez Pokrzywę swego prawdziwego ojca. Ojca, którego tajemnice powoli zostają ujawniane dawnym bliskim... Mamy również okazję przekonać się jak wojna szkarłatnych okrętów wyglądała z innego punktu widzenia i jakie pozostawiła ślady.
Hobb pisze ciekawie, wprowadza nowe, świeże wątki, zaskakuje prowadzeniem już istniejących i świetnie sprawdza się jako pisarka długich, obszernych w wydarzenia trylogii. W pewien sposób usypia czujność czytelnika dając mu zwodniczą pewność co do przewidywalności dalszego rozwoju sytuacji po czym zaskakuje zwiększając jego zainteresowanie powieścią. Najlepszym tego przykładem jest końcówka pierwszej części. Mamy wtedy bowiem do czynienia z dość nagłym zwrotem akcji, który po krótkim rozwinięciu kończy tę część pozostawiając czytelnikowi do wyboru niepewność albo szybkie sięgnięcie po drugą część. Jako, że posiadam obie części tego tomu, wybrałem szybciutko tę drugą możliwość.
Do wydania książki nie mam w zasadzie zastrzeżeń. Było oczywiście kilka literówek oraz, wynikających pewno z winy drukarni, podkreśleń tekstu ale nie były to elementy mogące przeszkodzić w czytaniu tej naprawdę interesującej książki, którą serdecznie polecam.
Moja ocena: 8/10
