Niczym aksamitna rękawica odlana z żelaza

[maximumcarnage]

z ciekawości, jakie rozwiązanie jest w Mulholland Drive, bo dla mnie to typowy film "spalmy się, zróbmy film z tysiącem wątków i miejmy ubaw z tego co ludzie wypisują na forach".

Kluczem są notabene klucz i pudełko. Klucz symbolizuje wykonanie zadania ( Rita  nie żyje). Pudełko to symbol przejścia między snem a jawą. Pierwsza część filmu to marzenia senne Betty. To jej nieziszczone pragnienia. W drugiej części mamy już rzeczywiste motywy działania. Wątków jest wiele. Pisanie zajęłoby z godzinę. Te dwie kwestie są kluczowe. Jeśli mogę coś jeszcze wyjaśnić, to pisz śmiało. 

[melee]

film oglądałem kilkanaście lat temu, więc to co piszesz nic mi nie mówi. Wiem, że wtedy z ciekawości czytałem "pomysły" różnych ludzi, tak jak i ten Twój obecnie - może być wiele interpretacji przy tego typu szaleństwie scenariuszowym. Jakoś nie chce mi się wierzyć, że lynch miał jakiś plan, raczej w końcu powstaje teoria, która pasuje do wszystkich pytań. Na pewno mniej tych pytań miałem przy "rękawicy", ale też kilka lat minęło i nic nie pamiętam

[maximumcarnage]

Mnie się wydaje, że Lynch ma zwykle plan określający ramy filmu. Co do tej interpretacji, to została ona kiedyś potwierdzona przez samego reżysera. Nie pamiętam teraz tylko czy było to w wywiadzie z Torbicką, czy też z kimś innym. Te dwa symbole możesz w każdym razie uznać za pewne. ,,Mulholland drive" nie stwarza zresztą jakichś większych wątpliwości interpretacyjnych, przynajmniej w porównaniu z ,,Zagubioną autostradą". Tam nagromadzenie wątków jest tak silne, że nie ma moim zdaniem jednego dobrego rozwiązania .
A w przypadku Clowesa, to mogłaby być całkiem spójna historia, mimo jej onirycznego charakteru, lecz wydaje mi się, że autor popełnił parę błędów w scenariuszu.

[mxztplx]

Tworzenie dzieł w szeroko pojętym surrealizmie nie polega na planowaniu i szukaniu sensu. Nie należy więc oglądać filmów Lyncha skupiając się na związkach przyczynowo skutkowych. Odbieramy to wrażliwością a nie rozumem.

[Dariusz Hallmann]

Tworzenie dzieł w szeroko pojętym surrealizmie nie polega na planowaniu i szukaniu sensu. Nie należy więc oglądać filmów Lyncha skupiając się na związkach przyczynowo skutkowych. Odbieramy to wrażliwością a nie rozumem.

No nie do końca jest tak, jak piszesz. Oczywiście możesz podchodzić do filmów Lyncha według własnego uznania, niemniej angażując rozum w trakcie ich oglądania również można odczuć pełną satysfakcję. A najlepiej sprawdza się odbiór kompleksowy, czyli emocjonalno-intelektualny.  

[YohnJossarian]

Mnie się wydaje, że Lynch ma zwykle plan określający ramy filmu.

Pamiętam, jak kilka lat temu, po obejrzeniu "Inland Empire" przeczytałem wywiad z Lynchem na temat procesu powstawania tego filmu. Opowiadał on, że scenariusz filmu zmieniał się każdego dnia zdjęciowego, tak, że historia, którą zobaczyliśmy zaledwie w niewielkim procencie odpowiadała temu, co napisał. Jeśli któryś z aktorów wpadł na jakiś pomysł i ten pomysł był "fajny", to wrzucano go na bieżąco do filmu. W ten sposób pojawiły się elementy uważane przez widzów i krytyków za kluczowe, za najważniejsze tropy. W rzeczywistości była to swobodna kreacja, pozbawiona głębszego sensu.
Inna rzecz, że wspomniany jest zdecydowanie najsłabszym filmem Lyncha (spośród kilkunastu, które widziałem) i podejrzewam, że w przypadku innych rzeczy było jednak inaczej, nawet jeśli pół ekipy było ciągle pod wpływem sporej ilości różnorakich środków.

[mxztplx]

Lynch każe nie skupiać się na fabule swoich filmów. Odbierać trzeba je tak jak on je tworzy.