To jest bardzo prawdziwa literatura. Mackiewicz lubi drążyć tematy, aż do końca. Zawsze interesuje go pojedynczy człowiek i jego motywacja. Potrafi zrozumieć ludzi innej narodowości. Jego ideałem było dawne Wielkie Księstwo Litewskie zamieszkana przez różne narody.
Miłosz najwyżej cenił dwa teksty: "Dymy nad Katyniem" i "Ponary-Baza". Mackiewicz był świadkiem zbrodni w Ponarach i świadkiem pierwszej ekshumacji katyńskiej w 1943.
Obydwa teksty znajdują się w książce Józefa Mackiewicza "Fakty, przyroda i ludzie".
Gombrowicz uważał za najciekawszą powieść "Karierowicz".
Dwie powieści Mackiewicza tworzą całość dotyczącą okupacji sowieckiej i okupacji niemieckiej na Wileńszczyźnie: "Droga donikąd" oraz "Nie trzeba głośno mówić".
Powieść "Kontra" dotyczy tragicznych losów białych Rosjan w 1945.
Jego artykuły i reportaże są wydane w zbiorach:
"Bulbin z jednosielca" (1922-1936)
"Okna zatkane szmatami" (1937-1938)
"Nudis verbis" (1939-1949)
Na mnie największe wrażenie wywiera styl Mackiewicza. Jest powolny, dokładny, sugestywny, przekonujący.
Nina Karsov - kierująca oficyną "Kontra" - w roku 2009 otrzymała nagrodę Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie za wieloletnią pracę edytorską nad wydawaniem dzieł pisarza.
W czasie rządów komunistycznych Józef Mackiewicz nie był oficjalnie wydawany i sam nie chciał publikować swoich utworów w krajach rządzonych przez komunistów.
W latach osiemdziesiątych najpopularniejszymi pisarzami w podziemnym obiegu wydawniczym byli Czesław Miłosz oraz Józef Mackiewicz.
Ostatnio przeczytałem powieść "Karierowicz". Bardzo ciekawa, wciągająca. Aż prosi się o nakręcenie filmu.
