Co ciekawego oglądacie? 2.0

[Caladan]

Jest to opinia powszechna i prawdziwa. Co nie zmienia faktu, że anime wywołuje u mnie szaleńczy optymizm. Bardzo pomaga przy wszelkich depresjach.

Popieram w całej rozciągłości.

[Wilk Stepowy]

Będę musiał oglądnąć to sobie jeszcze raz - przypomniało mi się jak mu jedzenie przygotowywały i scena z tym małym przydupasem

[cpt. Misumaru Tenchi]

Taaak, na trzecim epie o mało co nie udusiłem się ze śmiechu. Kurde, chyba też poszukam jakiegoś sensownego jakościowo ripa.

[Ganossa]

Asobi ni Iku yo! - odpuściłem sobie i obejrzałem wersję cenzurowaną. W sumie mała strata bo wątki ecchi nie są dominujące. Jak już pisałem miła komedia. Minusem jest bohater, skretyniały w stosunkach k+m (standard w tego typu seriach, ale nie znaczy to, że jest to dobry standard) i poważne odcinki (czyli dwa - z androidką i ostatni), które są nudne jak flaki z olejem i przegadane oklepanymi frazesami.

City Hunter - pierwsza seria. Odcinki strasznie powtarzalne ale jeśli lubi się ten klimat i nie ogląda się zbyt dużo na raz to nie nudzi. Monotonię urozmaica wprost genialna muzyka i (rzecz gustu) bardzo sexy design postaci kobiecych.
Ostatni odcinek jest super ze względu na poważnego Ryo. Zmiana klimatu jest ogromna a kontrast z wcześniejszymi odcinkami potęguje ten dramatyzm. Minusem jest sama końcówka i reakcja (a właściwie zupełnie niewytłumaczalny jej brak) Kaori gdy okazuje się, że jednak Ryo się uratował.

[Hollow]

Bakemonogatari - świetna komedia szkolna ze zjawiskami paranormalnymi w tle. Główny bohater Koyomi Araragi jakiś czas temu został dziabnięty przez wampira i sam został jednym z nich. Na szczęście pewien człowiek o imieniu Oshino Meme wyleczył go i unieszkodliwił owego wampira. Niestety od tamtego czasu przyciąga osoby z nadprzyrodzonymi problemami. I tak oto spotyka dziewczynę, która nic nie waży, dziecko, które nie może trafić do domu albo młodszą koleżankę ze szkoły, która zamiast lewej ręki ma łapę małpy. W tym anime duży nacisk położono na rozmowy i problemy osobiste bohaterów, a same zjawiska nadprzyrodzone są jedynie pretekstem do ich ukazania i ewentualnego rozwiązania. Samej akcji jest niewiele, ale za to ma świetną animację. Jedną z najbardziej denerwujących rzeczy w całym anime jest co jakiś czas pojawianie się kolorowego tła z różnego rodzaju dziwnymi napisami. Ogólnie seria prezentuje się nieźle.

[FurryThales]

InuYasha - prawie sto odcinków obejrzanych, powoli się kończy... dobrze, że są jeszcze kinówki i druga, chociaż znacznie krótsza, seria.

Bakuretsu Tenshi - nic specjalnego, momentami nudne. OVA niewiele lepsze.

Daphne - dawno temu zakupione w promocji, dopiero teraz zacząłem oglądać. Do połowy serii jeszcze nie dotarłem ale póki co nie jest źle, całkiem zabawna pozycja.


/edit: wybaczcie wcześniejsze pogrubienia całego tekstu.

[Ganossa]

Bakuretsu Tenshi - nic specjalnego, momentami nudne. OVA niewiele lepsze.

W pełni się z tym zgadzam.

Halo Legends - Podobnie jak Animatrix strasznie nierówne. Dwa, może 3 dobre odcinki przeplatane słabymi i nudnymi bądź wręcz totalnymi pomyłkami ("The Duel" to jakiś śmiech na sali. Robienie z Cowenantu jakiś pseudo samurajów to totalny niewypał.)

[Hollow]

Halo Legends - Podobnie jak Animatrix strasznie nierówne. Dwa, może 3 dobre odcinki przeplatane słabymi i nudnymi bądź wręcz totalnymi pomyłkami ("The Duel" to jakiś śmiech na sali. Robienie z Cowenantu jakiś pseudo samurajów to totalny niewypał.)

Chyba jedyne co mi się podobało z tego anime to ta historia tej grupy spartanów uciekających z ośrodka szkoleniowego i gdy jedna z uczestniczek szkolenia postanowiła wrócić do domu. Za to najbardziej rozbawił mnie ten z pechowym Spartanem walczącym z super-żołnierzem Przymierza.

[Zeromus]

Chu-Bra!! Pierwsze anime z gatunku ecchi jakie obejrzałem do końca od chyba roku.Pierwsze 9 odcinków to szkolna komedia wypełniona ujęciami w stylu super deformed do którego zawsze miałem słabość.Większość postaci da się nawet lubić.Ostatnie trzy odcinki starają się być poważne i efekt jest raczej kiepski, przynajmniej jak dla mnie.Całość jednak ciągle wychodzi na plus.

[cpt. Misumaru Tenchi]

No i po kolejnym odcinku Fairy Tail. Kurde balans, ta seria robi się coraz lepsza z arca na arc. Teraz sadzą takie cliffy pod koniec każdego epa, że człowiek aż zaciska pięści z bezsilnej złości i błaga przynajmniej o jeden odcinek dziennie, żeby zebrać kilka i móc sobie pomaratonować. Na szczęście śliczna końcówka trochę łagodzi skołatane nerwy.
Swoją drogą to jest przerażające. Z natury nie lubię shounenów, nie lubię shounenów w których główną tematyką jest walka z coraz silniejszymi przeciwnikami, nie lubię w shounenach walki przy wykorzystywaniu magicznych mocy. I co? I to, że Fairy Tail spełnia wszystkie te wymogi, a ja wkręciłem się w niego niczym jakiś nastolatek - czekam jak na szpilkach na kolejne odcinki, a gdy już są, to oglądam siedząc na brzeżku krzesła i gryząc z nerwów knykcie albo paznokcie. I kiedy już słyszę pierwsze nutki endingu, to aż mnie unosi żeby jak najłapczywiej pochwycić ostatnie sekundy odcinka, bo wiem że musi to starczyć do kolejnego poniedziałku. Scary.

[Shirosama]

Z natury nie lubię shounenów, nie lubię shounenów w których główną tematyką jest walka z coraz silniejszymi przeciwnikami, nie lubię w shounenach walki przy wykorzystywaniu magicznych mocy.

Odnośnie tego to mamy całkiem inne opinie na ten temat.
Na tym właśnie polega dobry shounen (czy seinen bo niektórzy nie rozumieją różnic i wszystko nazywają shounenem) czyli na początku bohater jest słabszy i walczy ze słabszymi wrogami, a czym później są coraz silniejsi.
Zresztą tak jest prawie zawsze (chociażby w Final Fantasy).
Jak również właśnie najbardziej lubię w anime magię najlepiej w połączeniu z mieczem itp czyli Fate Stay Night, Seiken no Blacksmith i podobne.

PS:
Widzę, że już Seikon no Qwaser wyszło na BD. Chyba najwyższa pora obejrzeć to ecchi.

[cpt. Misumaru Tenchi]

Wiem że na tym polega shounen, ale właśnie tego nie lubię. A w grach (choćby we wspomnianym przez ciebie FF) to akurat mi nie przeszkadza, bo potrafię już na samym początku gry siedzieć tygodniami w jednej lokacji i tak wypakować postacie, że potem zmiatam absolutnie wszystko jednym szlagiem, łącznie z megatrudnymi bossami.

[Shirosama]

Wiem że na tym polega shounen, ale właśnie tego nie lubię.

Bym powiedział, że nie tylko to cecha shounen. W mahou shoujo najczęściej tak również jest. Ogólnie to chyba cecha prawie wszystkiego gdzie występują jakieś walki czyli nikt nie daje na początek ostatecznej walki z najsilniejszym wrogiem.

A w grach (choćby we wspomnianym przez ciebie FF) to akurat mi nie przeszkadza, bo potrafię już na samym początku gry siedzieć tygodniami w jednej lokacji i tak wypakować postacie, że potem zmiatam absolutnie wszystko jednym szlagiem, łącznie z megatrudnymi bossami.

Jak dla mnie wtedy gra nie jest przyjemna. Dobrze mi się gra jak nie jest zbyt łatwo czyli można przegrać, zginąć itp.
Dlatego zawsze postacie w Final Fantasy wzmacniałem dopiero przy końcu gry jak chciałem wykonywać misje dodatkowe.

[cpt. Misumaru Tenchi]

A dla mnie właśnie dopiero wtedy zaczyna się przyjemność, gdy wiem że wszyscy nawet do kupy wzięci mogą mi skoczyć. Taki już ze mnie dziwny gość. Lubię zwłaszcza testować sobie na bossach jeszcze nie widziane zaklęcia czy ataki, gdy wiem że i tak oni najwyżej leciutko mnie zadrapią, a ja jednym atakiem przynajmniej nie zrobię im kilkukrotnego overkilla.

[Dagu]

Zaczęłam co nieco skubać Azumangę Daioh. Efekt po pierwszym epie jest taki, że Dziabający Kot robi u mnie w domu furorę.
A tak ogólnie to bardzo przyjemnie wyglądająca seria.