"Carlos Gardel"

[pioma10]

Przykładowa plansza ze 128 stronicowego "Carlos Gardel" Jose Munoza i Carlosa Sampayo:
http://www.sceneario.com/Planche_bd_14039_CARLOS%20GARDEL.jpg
A tu Bilal:
http://images.gamekult.com/blog/imgdb/000/000/546/785_3.jpg
http://images.gamekult.com/blog/imgdb/000/000/546/786_3.jpg
Jak ktoś zna francuski i ma ochotę przetłumaczyć, to bardzo proszę.

[Dariusz Hallmann]

Kurczę, rozczarował mnie ten "Carlos Gardel". Przede wszystkim nie podobają mi się rysunki Munoza. Nie ma w nich artystycznej prawdy, niczego, co przekonałoby mnie do zasadności wykorzystania takiego stylu. Pozostaje tylko maniera, oparta na graficznej brzydocie i nieczytelności sporej liczby kadrów. Scenariusz Sampayo to też nie jest jakieś mistrzostwo. Sam pomysł na prowadzenie narracji dosyć ciekawy, ale co z tego... Żadnego napięcia przy lekturze, żadnego poczucia obcowania z legendą... Jedyna pozytywna rzecz, jaka wynika z komiksu , to jego wartość edukacyjna. Nawet obejrzałem sobie i posłuchałem Gardela na YouTube...

[Julek_]

Zupełnie inne zdanie od Twojego Dariuszu, ma Krzysztof Ryszard Wojciechowski, dla którego "Carlos Gardel" prezentuje inny, ciekawszy model mówienia o narodowej historii. Dla Ciebie eksperyment Sampayo i Munoza okazał się nistrawny, ale innym się spodobał.

[Dariusz Hallmann]

Zupełnie inne zdanie od Twojego Dariuszu, ma Krzysztof Ryszard Wojciechowski, dla którego "Carlos Gardel" prezentuje inny, ciekawszy model mówienia o narodowej historii. Dla Ciebie eksperyment Sampayo i Munoza okazał się nistrawny, ale innym się spodobał.

Na to wychodzi. W sztuce, inaczej niż w życiu, jest wiele prawd dotyczących tego samego.

[Julek_]

Na to wychodzi. W sztuce, inaczej niż w życiu, jest wiele prawd dotyczących tego samego.

W życiu chyba też jest podobnie, jak w sztuce. Albo raczej - w sztuce jest podobnie, jak w życiu.

[Dariusz Hallmann]

W życiu chyba też jest podobnie, jak w sztuce. Albo raczej - w sztuce jest podobnie, jak w życiu.

W życiu interpretacje prawdy prowadzą do zakłamania, w sztuce - do objawień. Ale tu nie miejsce, żeby o tym dyskutować.

[Julek_]

Tak, czy siak - interpretujemy. Mechanizm jest ten sam, tylko trzeba uważnie dobierać sobie metodologię i narzędzia. W jakiś dziwny sposób życie staje się dziełem sztuki, tekstem czy raczej, po prostu - słowami. Językiem. Życie możliwe jest tylko w języku, a czymże jest język jak nie próba zrozumienia, interpretacją właśnie?